Etrafta pek insan yok gibiydi… Ya da o kadar dalgındım ki ne sesleri işitebiliyor ne de olan kalabalığı görebiliyordum. Sokaklarda sadece yürüyordum. Sanki bir şey arıyordum. Ama neyi aradığıma dair hiçbir fikrim yoktu... Biraz daha ilerledikten sonra bir banka oturdum. Bacaklarımı yanıma çektim, kollarımı bacaklarımda birleştirdim ve alnımı kollarıma dayadım. Ve sessizliği dinledim…
Ne kadar süre böyle kaldığımı bilmiyorum. Başımı kaldırdığımda bana bakan birkaç kişi olduğunu fark ettim. O anda ani bir hareketle üstüme baktım. Çizmelerim, mini eteğim, fileli çoraplarım, bluzum… Her şey normaldi. Her zaman ki bendim. Kendime bakmayı kestikten sonra başımı kaldırdım ve o artık birkaç kişinin bakışlarının benim üzerimde olmadığını fark ettim. Bu beni biraz rahatlatmıştı. Etrafıma bakındıktan sonra başımı yukarıya kaldırıp gökyüzüne bakmaya başladım. Yıldızlar... Bugün daha değişiktiler. Renkleri solmuş gibiydi. Ya da bana öyle geliyordu. Bunu sorgulamayı kesip oturduğum yerden kalktım. Yürümeye devam ettim. Ama bu sefer sanki yürümüyor bir şeye doğru çekiliyordum…
Nereye gittiğimi bilmeden yürüdüm. Durduğumda önüme gelen saçlarımı çekip etrafıma baktım. Burası çok renkliydi. Işıl ışıl. Gecenin karanlığını bozuyordu adeta. Eiffel Kulesine gelmiştim. Eiffel kulesi her zaman ki gibi görkemliydi. Yanındaki her şey sönük kalıyordu .O sıra da tesadüfen elimi eteğimin cebine götürdüm. Bir kağıt olduğunu fark ettim ve hızlı cebimden çıkardım. Kağıdı açıp baktığımda bir resim olduğunu fark ettim. Benim çizmiş olduğum bir resimdi.Genellikle insanların çizdiği resimler hayallerini, düşlerini yansıtır… Benim resimlerim ileride olabilecekleri yansıtıyor. Bazen bilinçsizce resim yapıyorum. Sanki bunun olması zorunlu bir şeymiş gibi... Bu zamana kadar yaptığım bütün resimlerin hepsi gerçekleşmişti.
Bir hikayenin kesitini çiziyor gibiyim. Ya da başlangıcını... Elimde tuttuğum resme dikkatlice baktım. Bu anı çizmiştim. Buraya gelmemin sebebi bu resimdi ama niçin? Resme daha yakından baktım. Kuleden hafifçe sarkmış birini çizdiğimi fark ettim. Beyaz uzun saçları, mavi gözleri vardı. Resmi kaldırıp kuleye baktım. Evet! O mavi gözler, beyaz saçlar… Buraya gelmemin sebebinin onun olup olamadığını bilmiyordum. Kuleye doğru yaklaştım ve başımı yukarı kaldırdım. Daha iyi görebiliyordum.Daha net... Ve baktığım kişinin Karanlıkların Efendisi olduğunu görünce çok şaşırdım.
Bir an o mavi gözler benim gözlerimle buluştu. İrkilmiştim ve başımı çevirip buradan uzaklaşmayı düşündüm. Fakat sonra cesaretimi toplayıp kulenin içine girdim. Hızlı adımlarla merdivenleri çıktım. Son merdivene geldiğimde kalbimin hızlı çarptığını hissettim. Nefes alıp verişim çok hızlıydı. Bir elimle azımı kapattım. Duyulmasını istemiyormuşçasına... Daha sonra o son merdivenin ucuna oturdum. Bunu yaptığım için aklımı yitirmiş olmam gerekiyordu. Zaten şuan da bilincimin de yerinde olduğu söylenemezdi. Resim sol elimde duruyordu…
Beni fark etmesi fazla uzun sürmemişti. Sakince dönüp gözlerime bakmıştı. Bir eliyle de kılıcını yokluyor gibiydi. Birden o kılıcın kimlerin hayatını sonlandırdığını düşündüm. Hatta beni dinlemeden belki de benim hayatımı da sonlandıracağını... Yavaşça bana yaklaştı.. Beni tanıyıp tanımadığından emin olamadım. Birden ellerini saçlarımda buldum.Sonra yüzümde, dudaklarımda… Nefes almakta zorlanıyordum. O da bunu anlamış gibi birden geri çekildi. Hala neden burada olduğumu anlamakta zorluk çekiyordum. Neden diye düşünüyordum…
O arada kısık ve kibar bir ses tonuyla: "Burada ne işin var?"dedi. Cevap vermek istedim. Ama bunu bende bilmiyordum. Karanlıkların Efendisiyle alay etmiş gibi olmak istemiyordum ve sustum… Aynı ses tonuyla konuşmaya devam etti: "Özür dilerim kabalığım için." demişti. Karanlıkların Efendisi nezaket icabı da olsa benden özür diliyordu! Şaşırmıştım… Konuşmak istiyordum ama susuyordum. Hala anlayamıyordum. O arada merdivenlerden sesler duyuldu, irkilmiştim. Merdivenlerin ucundan kalkıp bir köşeye geçtim. Hala karanlıkta belli olmuyordum.
İki kişi ve yanlarında esir olduğunu düşündüğüm biriyle geldi. Bunlar Karanlıkların Efendisinin Hizmetkarlarıydı. Her şey çok çabuk gelişiyordu. Aralarında kısa bir konuşma geçti. Sonra Karanlıklar Efendisinin "Şimdi bana ya her şeyi anlatırsın ya da burada ölürsün." dediğini duydum. Ölmek!! Biraz geriye çekildim. Olacaklar beni ürkütmüştü. "Anlatıyor musun anlatmıyor musun?" diye tekrardan sordu Karanlıkların Efendisi. Esirden ses gelmiyordu... Adamın ayak kısmına doğru yürüdüğünü gördüm. Kılıcını yan tutuyordu. Birden sert bir şekilde ayağına indirdi. Sol ayağını bedeninden ayırmıştı..!
Adamın çığlığı her yerde yankılanıyordu. Korkmuştum. Buraya geldiğim için bir aptal olduğumu düşünüyordum. Yere çöktüm. Dizlerimi kendime çekip başımı avuçlarımın arasına aldım. ''Neden buradayım hala anlamıyorum… Aptalca çizdiğim bir resimden dolayı buraya geldim. Buraya gelmemin gerekip gerekmediğini bilmeden.. .Aptalsın Myra aptalsın..!'' diye mırıldandım. Başımı kaldırıp korkak bir şekilde etrafıma baktım kimsede bir tepki yoktu. Şuan da beyaz tenimin korkudan daha ne kadar beyazlaşmış olabileceğini düşündüm.
O kısa saniyeler içinden bir çok şey düşünmüştüm. Buradan gitmeyi… Ya da yeni bir resim çizip hepimizin buradan çıkmasını sağlamayı... Bağırmayı... Ağlamayı... Hepsini bir anda düşünmüştüm. Şimdi ne olacaktı? Ve ben neden buraya gelmiştim?. Belki de resmimde dikkat etmem gereken yer burası değildi. Ama buradaydım... Bende bu işin içindeydim artık... Sorgulamayı bıraktım ve tekrardan başımı dizlerime koydum. Artık ne olacağıyla ilgilenmiyordum bile…
(Başka bir sitede başka bir kurguda yaptığım bir rp'dir..)
Konu: Alien Myra PemoLi 
Çarş. Ekim 28, 2009 3:38 pm
