Uzun zaman olmuştu oturduğum şehri terk edeli; günler, haftalar ve hatta aylar.. Nedensiz bir duygu seli içime oturmuş ve özlemimi arttırmıştı git gide. Annemin, kardeşlerimin ve hatta o kahrolası babamın bile kokusu burnumda tütüyordu. Babama olan nefretim, küçük yaşlarda tanık olduğum olaylar beraberinde ortaya çıktı ve böyle devam ederken sonunda dayanamayıp, O'nu ve O'na safça inanmakta olan masum insanları hayatımdan bir çırpıda silmeyi düşündüm; habersiz ve duyarsızca öylece ortada bırakıp gittim uzaklara.
Bir başka şehirde başlayan yaşantıma yavaş yavaş alışıyordum. Yeni insanlar, yeni mekanlar büyük haz oluşturuyordu elbet. Ama yinede içimde bir yerlerde birşeyler 'cız' ediyordu ki bu durum, özlemimi arttırıyordu. Yatağımdan kalktığımda gözüme ilişen ilk şey, yağan kar taneleriydi. Bu yüzden üzerime geçirdiğim cübbeyi seçerken kalın ve ipekten olmasına özen göstermiştim. Ardından aynanın karşısına geçip, ateşten bir parça misali kızıl saçlarımı fırçalayıp kendi kendime söylenmeye başladım; "Yalnızlığım, beni asla terk etmeyecek!" Bu yüzden seviyordum yalnızlığı, ona bir cadı ya da büyücüye güvendiğimden çok daha fazla güvenebilirdim. Böylesine sözlerle kendimi avuturken kollarım bedenime sarılmış buldum kendimi. N'apıyordum ben? Son on bir ay içinde neler olmuştu bana? Kaybetmiştim huzurumu, aradıkça da bulmam zorlaşıyordu. Ah, ne acı diye düşündüm ve pervasızca yollara attım kendimi.
Bir süre sonra kendimden emin biçimde yeni bir terk ediş gerçekleştirdim. Kapattığım eski defterleri yeniden açmaya karar vermiştim. Huzuru yeniden bulmaya, kendimi, eski Leonora'yı kazanmaya gidiyordum. Ansızın cisimlendim, on bir ay özlemiyle yanıp tutuştuğum şehre. Gözlerime vuran bu özlemin pırıltısıyla inceledim etrafı. Adımlarımı özenle atmaya çalıştıkça, ne kadar başarısız olduğumu hissettim. Ayaklarımın birbirine dolanmaması adına yavaşladım ve malikhanemizin önünde bir süre donup, devasa büyüklükteki ahşap kapıya bakakaldım. Acıyla yutkunurken yeniden kaçıp gitme fikri beynimi kemiriyordu. Ama yapmayacaktım! İnadına savaşacaktım. Kendini bilmez bir adam için, ailemi ve kendimi yok sayamazdım. Belkide düzelmiştir, diye umut ettim içimden. Kim bilir.. Sonrasında ürkekliğimide yanıma alıp birkaç adımda kapının kolunu kavradım. Sıkıca tutup itelediğimde, karşıma çıkan bahçenin karlar içerisinde aldığı muazzam görüntüsünü izledim.
Birkaç adım ötede malikanenin giriş kapısı duruyordum. Yaklaştım ve tıpkı eski günlerdeki gibi hızla içeri girdim. Kimle ya da neyle karşılaşacağımı bilmiyordum. Belki kardeşlerim beni gördüğünde sevinçle kucağıma atlardı ya da belki annem sıcacık kollarını bana açıp; İyi ki döndün, diyerek gözyaşlarına boğulurdu. Toz pembe gözlüklerin üzerinden baktığım bu hayallerin gerçekleşmeyeceği kanısına, içeriye bürünen ölüm sessizliğini farkettiğimde anladım. Adımlarımı kendi odama doğru hızlandırırken, ani bir iniltiyle irkildim. İnilti yatak odasından geliyordu. Parmak ucunda ilerledim ve aralanmış kapının arasından içeride olanları tiksinerek izledim. Küçüklüğümde de yine aynı manzarayla karşılaşmıştım. Sarışın ve tanımadığım alımlı bir kadın, çırılçıplak bir vaziyette babamı cezbetmeye çalışıyordu. İğrenç, diye düşündüm. Tüm umutlarım sabun köpüğü gibi sönüvermişti. Ve aklıma gelen cazip bir fikirle sıkı sıkıya kavradım, cübbemin cebinde duran asamı. Onları oracıkta öldürmeyi düşündüm. Annemde kurtulurdu, bende. Fakat aşağıdan gelen bir başka ses beni bu fikirden alıkoyarak, hızla aşağı inmeme neden oldu. Kapının eşiğinde yüzünden sıcak gülümsemesi eksik olmayan annemi görüp, acıyarak baktım ona. Fakat var olan gülümsemesi solup, hiddetlenmeye başladı. Beklenmedik bir hareketle elini kaldırıp;
"Burada ne arıyorsun sen?" diye bağırdı avazı çıktığı kadar. Eminim, yukardakiler bu sesi duyup, tedbirini alacaklardı. İşte şimdi daha çok acıdım anneme. Yazık, yeniden kanacaktı o adama. Fakat ondan önemlisi bana karşı sinirliydi. Ona verecek tek bir cevabım dahi yoktu.
" Git burdan Leonora! Hiçbirimiz seni istemiyoruz." diyerek bir başka çıkışta bulundu. O an gözlerim dolmaya, dudaklarım ve dizlerim titremeye başladı. Yığılıp, düşmekten korktum ve yenik düştüğümü belli eden bir boyun eğişle kapının dışına kadar yürümeye gayret ettim. Demek beni istemiyorlardı, ne acıydı. Yaslandığım duvardan ayakta durabilmek için güç aldım. Sonrasında hıçkırıklarımla karışan gözyaşlarımın yanağım üzerinde akmasına izin vererek ve bir daha buraya dönmeyeceğime ant içerek, kendim için kurduğum yeni şehrime cisimlendim. Artık bir ailem bile yoktu; beni özleyecek, koruyup, kollayacak. Evet haklıydım, yalnızlıktan başka hiçbirşeye güvenemezdim.En azından beni unutmayacaktı ve hep yanıbaşımda olacaktı. O ve ben, yakın zamanda iyi anlaşacağa benziyorduk.
Konu: Leonora J.~ 
Perş. Ekim 29, 2009 8:05 pm
