Artık bir sığıntı olmanın verdiği utancı taşıyan yüz ifadesiyle değil, kendinden hoşnut bir yüz ifadesi takınarak dolaşıyordu evin içinde. Gecenin geç bir saati onu kız başına nasıl yalnız bırakırlardı hala anlayamamıştı. Acaba nerededirler düşüncesi beyninde kol gezerken, gözleri elinde olmadan saate kayıp gidiyordu. Zaten sadece yelkovanı dakikada bir oynayan, beyaz saatin çıkardığı ses dolduruyordu odayı. Ne televizyou açma gibi birşey geçmişti aklından, ne de uzun zamandır okumadığı bir kitabı okumak. Artık yapmayı sevdiği birçok şey ona itici geliyordu. Geçmişine baktığında sanki o trajedileri yaşayan bir başkasıymış gibi geliyordu Olémph'e. Gerçeklerden kaçtığını anlaması ise sadece birkaç dakikasını aldı. Geçmişiyle yüzleşmekten ölesiye korktuğunu çok iyi biliyordu. Beynini olur-olmaz çelişkili düşünceler dolduruken, gıcırdayan kapının hızla aralandığını duydu. Birkaç dakika sonra odanın kapısı sonun akadar aralandı ve içeri epey yorgun görünen bir Ryan giriverdi. Kendini Olémph'in yanına atarken canından bezmişcesine bir inilti çıakrdı. "Ne oldu ?" diye sordu hemencecik Olémph. Onun sözünü geçiştireceğini önceden tahmin ediyor gibiydi. Yaklaşık beş aydır Ryan'la aynı evde kalıyordu ama sanki yıllardır onu tanıyormuş gibi biliyordu içini.
"Hiçbirşey" diye yanıtladı gözlerini ovalarken. Olémph için tatmin edici bir cevap olmasa da konunun üzerinde fazla durmamayı seçti. Geriye kalan zamanlarında nereden geldiğini sorgulamak istemiyordu. "Neler yaptın ?" diye bir soru yöneltti Ryan. Bu sotuyla beraber aslında hiçbirşey yapmadığını hatırladı. Tüm gün boyunca bir kukla misali oturup durmuştu. Birilerinin onu oynatmasını bekleyen bir kukla... Saat iyice geç olmaya başlıyordu. Ryan ise sadece Olémph'e bakıyor, bir açılıp bir kapanan dudaklarını parlak gözleriyle süzüyordu. "Aslında... öylece oturup durdum..." konuşma ona göre fazla klasik bir hale bürünmüştü. Ryan içeri girdiğinde olup biten herşeyi ona anlatmasını canlandırmıştı hayalinde. Birlikte canını sıkan olaya çözüm üreteceklerini de hayal etmişti. Belki bu şekilde ona olan borcunu ödemiş olurdu. Her fırsatta onun yardımına koşan Ryan'ın bir kez olsun derdine derman olabilirdi. "Aslına bakarsan bugün pek iyi geçmedi." tam yatmak istediğini dile getirip odasına gidecekti ki, Ryan beklediği cevabı vermişti. Gözlerine daha derin bakarken bir yandan da başını hangi derde soktuğunu düşünüyordu. "Bir kız meselesi yüzünden başım derde girdi." Ryan onun tek dert ortağıydı. Onun tek güvencesi, tek sığınaydı. Şimdi onu başka bir kızla hayal etmenin verdiği garip duyguyla yüzleşiyor, meraklı ifadesinin yerini gergin bir yüz şekli alıyordu. "Kızın peşinden koşacağım diye hayarını mı tehlikeye attın ? Ne kadar da aptalsın Ryan." Ryan kadar kendiside şaşırmıştı. Bir anda ağzından dökülen bu kelimeler adeta nefret doluydu. Nasıl davranacağını ilk defa bilemiyordu. Hisleri karmakarışık bir hal almış onu rahatsız ediyordu. Yaklaşık beş dakika sadece saatin sesi hakim oldu odaya. Ne şaşkınlığı yüzünden okunan Ryan konuşuyor, ne de bakışlarını utançla devirmiş Olémph birşey söylüyordu. "Ben yatmaya gidiyorum." dedi kaçarcasına. Arkasına bakmazken odasına doğru adımlarını sıklaştırdı.
Odanın kapısını araladıktan sonra bir süre öylece yerinde durdu. Aklına az önceki davranışları geliyor, kendini bir kez daha Ryan'a karşı mahçup hissediyordu. İçeri adımını atacakken beline değen bir elle irkildi. "Rya-" diyebilmişti ancak. İşaret parmağını Olémph'in dudaklarına bir şerit gibi koyan Ryan "Şşşhh" diye mırıldandı. Dudakları Olémph'in dudaklarıyla birleştiğinde sanki bambaşka dünyalara uçmuşlardı. Olémph oldukça şaşkındı. İçindeki duygu karmaşası son hızla açığa çıkıyordu. Acaba Ryan'ı gerçekten öpmeyi istemişmydi yoksa sırf ona karşı kendinş borçlu hissettiği için mi sesini çıkarmamıştı ? Aslında bunun cevabının birkaç dakika öncesinde saklı olduğunu çok iyi biliyordu.
***
Sert rüzgâr ağaç dallarını bir o yana, bir bu yana savuruken ve yıldızlar gece karanlığının içinde mercan gibi parlıyorken gecenin karanlığını önemsemediğini kanıtlayan geç kız kalın yorganını üzerinden atarak yatağından doğruldu. Yanında yatan Ryan’ın yarı çıplak bedenini ay ışığı yansımasında izlemek oldukça garip bir duyduydu. Sabahlığını üzerine geçirdiğinde odadaki tek uyanık kişinin kendisi olmadığını gördü. Gözlerini henüz aralayabilmiş olan Ryan yataktan doğrulmuş, üzerine sabahlığını geçirmekte olan Olémph’i süzüyordu. Tebessümle dudağını kıvırırken hiç olmadığı kadar mutlu olduğunu hissetti. Daha önce yaşadığı trajedilerin telafisi olarak sunulmuştu belkide bu mutluluklar. Yine de Olémph eski günlerin acı yüklerini taşımak istemiyordu artık. Onun için hayat Ryan’la tekrar başlamıştı.
“Ne düşünüyorsun öyle ?” düşüncelerinden sıyrılan Ryan Olémph’e hiç bakmadığı kadar mutsuz ve endişeli bakıyordu. Kalbi sıkışıyor, beyninde soru işaretlerine yer açılıyordu Olémph’in. Hangi acı haberi alacaktı şimdi, hangi haber hayatını mahvedecekti yine? Kötü birşeyler olacağını sezmişcesine huzursuz bakan gözleirni Ryan’ın gözlerine sabitledi. “Ryan ne oldu ?” sesiz oldukça çelimsiz çıkmıştı, kendiside bunun farkındaydı. Gözlerini ondan kaçırıp duran Ryan Olémph’in elini sıkıca kavradı. “Dinle Olémph, sen ve ben… biz birlikte olamayız. Ben… Bak abimle dün akşam konuştuk. Bizim aramızda olan hiçbirşeyi bilmediğini biliyorsun. Bana senden çok hoşlandığını, en yakın zamanda bunu seninle paylaşacağını söyledi. Bu benim için belki daha zor ama… unut beni Olémph… Abimin, beni büyüten insanın sevdiği kişiyle çıkamam. Her ne kadar seni ondan önce sevmiş olsam da, açılmakta çok geç kaldım biliyorum. Belki nedeni basit ve saçma gelecek sana ama benim için hayati bir önem taşıyor. Aramızda yaşananları hiç yaşanmamış olarak kabul edelim…”
Gözünden akan iki damla yaşa aldırmadan ve elini Ryan’ın elinden çekmeden öylece baktı gözlerine. Beni bırakma diye haykırıyorlardı ama Ryan bunu asla anlayamadı. Ryan’ı anlıyordu ama onu bırakmayı istemek… Her sözü bir ok gibi saplanıp derin yaralar açmıştı yüreğine. Hayatının merkezi haline gelen Ryan bir anda çıkıp gidecekti hayatından. Belkide birdaha asla eskisi gibi olamayacaklardı; günün birinde evlenecek, sevdiği kızla aynı evi paylaşacaktı Olémph. Tüm bunlar damarlarında akan kanı her geçen saniye donduruyordu. Ağzından çıkmak isteyen onlarca kelimeyi zaptetmek ise sandığından çok daha zordu. Bir kez olsun mutlu olabilmek mümkün değil miydi hayatta? Onunla ya oyun oynuyordu insanlar, ya da hayat gerçekten de insana acımıyordu. Düşünceleri farklılaşıp tamamen çarpıklaşırken Ryan sürekli ağzını bir açıyor, bir kapıyordu. Bir şey söylemek istediği belliydi, söyleyemeyişinin nedeninin az önce söyledikleri olduğunu da biliyordu. Peki ya şimdi ne olacaktı?
Aradan geçen birkaç gün içinde her şey tahmin ettiği gibi gelişti. James’le çıkıyorlardı, Ryan ise artık eve sık gelmiyordu, eskisinden çok daha çökmüş, asi ve sessizdi. Olémph’i görmezden gelmeye çalıştığında abisi artık ii anlaşamadıkları kanısına varmıştı, bu tamamen yalıştı. Oysa onlar birbirlerini her şeye rağmen çok ama çok seviyorlardı. Olémph’in James’i reddedemeyişi de bütün bu ‘borç’ saçmalığı yüzündendi. Yine o sessiz akşam yemeklerinden birinde, dakikaladır sususyorlardı. Sonunda Ryan, haftalardır yapmadığı bir şeyi yaptı, konuştu.
“Evleniyorum.”
Olémph’in ağzına az önce tıktığı yahni neredeyse boğazında kalacaktı. Elindeki gümüş çatalı masaya bıraktı, boğazında bir şeylerin düğümlendiğini hissetti; ama bunun yahniyle hiç alakası olmadığı da kesindi. “Ne güzel.” dedi zorlanarak, James’in sevinç nidasını bölerek. Kardeşini tebrik edişini izlerken bir an için Ryan’la göz göze geldiler. Onu öldürmeyi, oracıkta boğmayı istedi, yapamadı. Nasıl yapardı? Bir başkasını, nasıl severdi? “İzninizle, bugün biraz iştahsızım.” İkisini de duyamayacak kadar parçalanmış hissediyordu. Kendini odasına attığında başı fazlasıyla dönüyordu. Ryan’ın başka biriyel eveleneceği gerçekğini kabullenemeyen cadının ayakta durması bile zorlaştı artık. Etraf kararıyordu, bir an sonra ise her şey yokoldu.
Konu: M e l o d y s i a 
C.tesi Ekim 03, 2009 5:31 pm
