Courtney Di Creissant

Aşağı yukarı yirmi dakikadır yürüyordum. Yoksa kayıp mı olmuştum? Hayır, sanmıyorum. İçimden bir ses koridor boyunca ilerlememi söylüyor. Neden bilmiyorum ama sanırım onu dinleyeceğim. Galiba elektrik kullanmıyorlardı. Koridor boyunca uzanan meşaleler vardı. Buraya biraz eski ve korkunç havası veriyorlardı. İlerlemeye devam ederken birden bir ses duyup irkildim. Duyduğum ses bir iniltiye benziyordu. Derin bir nefes alarak yürümeye devam ettim. Küçük adımlarla hızlı-hızlı yürüyordum. Yolun sonuna yaklaştığımı anladım. Meşalelerin araları giderek uzuyordu. En sonunda hiç kalmadı. Az kalmıştı. Yolun sonunda her ne varsa beni bekliyordu. Birden durup arkamda yanan meşalelere baktım. Onların haricinde hiç ışık kaynağım kalmamıştı. Önümü zar zor görebiliyordum. Az kaldı… Başarabilirsin… Yılmadan devam et… Hazırlıklı olmalıyım. Karşıma kötü birinin çıkma ihtimaline karşın bildiğim tüm savunma ve saldırı yöntemlerini hatırlamaya çabaladım. Kendimi koruma ihtiyacı hissediyordum. Madem burası geri kalmış, eski bir ülkeydi, öncelikle kendimi koruma yollarını, buradaki düzene göre öğrenmek zorundaydım. Acaba kılıç ve kalkanla savaşlar yapmam gerekir miydi? Bu düşünceyle yüzüme bir gülümseme yerleşti. Ben ve kılıç… Bu daha çok Lynette’e göre bir şey. Ben kalkana aidim. Savunmada çok daha başarılı olabilirim.

Bunları düşünürken nihayet koridorun sonuna varmıştım. Varmamla olduğum yerde kalakalmam bir oldu. Yüzüme çöken şaşkınlık ve umutsuzluk duygusu bariz derecede belirgindi. Koridorun sonunda pis ve tozlu bir duvardan başka hiç bir şey yoktu. Dilim tutulmuştu. Bunca yolu boşu boşuna mı gelmiştim? Buradan asla çıkamayacaktım. Tüm vaktimi hiç bulamadığım bir odayı arayarak harcayacaktım. Düşüncesi bile gözlerimin dolmasına yetmişti. Kardeşlerim… Bilinçli olarak yere yığıldım. Dizlerimi karnıma doğru çekip başımı dizlerime gömdüm. Çaresizdim. Gözlerimden süzülen birkaç damla yaşın etkisiyle hafiften hıçkırmaya başlamıştım. Birkaç dakika geçmeden kendi kendime umutsuzluğa kapılmamam gerektiğini söyledim. Vücudumu ayağa kalkmaya zorladım. Ne var ki sadece başımı havaya kaldırmakla yetinebilmiştim. Başımı tozlu duvara yaslar yaslamaz gıcırtıya benzer bir sesle irkildim. Kafamı doğrultup arkamı dönünce bir şok daha geçirdim. Duvar hareket ediyordu. Daha doğrusu duvar değil, taşlar hareket ediyordu. Teker-teker içeri çekiliyorlardı. Nereye gittiklerini göremedim. İçerisi çok karanlıktı. Uzaktan görülebilen hafif aydınlıktan, çok ileride bir ışık kaynağının olduğu görülüyordu. İçeri girse miydim? Girersem nasıl çıkacaktım? Ona bakılırsa neden burada olduğum, kardeşlerinim nerede olduğu, kim olduğum, ne zamanda olduğum, bu insanların nasıl biri oldukları ve daha birçok ne? ,nasıl? , neden? , gibi soruların cevapları hakkında da hiçbir bilgim yoktu. Ha bir eksik ha bir fazla, fark etmez değil mi?

Kafamdaki bu sorularla karanlığın içine doğru yürümeye başladım. Sağ elimle gözlerimde biriken yaşları kuruyana kadar ovalayıp, silmeye çalıştım. Güçsüz değildim, hele-hele bana zarar vermek isteyen birtakım insanların karşısında korkmuş görünmek hiç istemiyordum. Kendinden emin adımlarla yürüyordum. Zaten tanımadığım insanların yanında sessiz bir kızdım. Burada olanlardan sonra iyice tırsmışım gibime geliyordu. Daha da sessiz davranmaya çalışıyorum lakin ikisi birbirlerinden tamamen farklı konular onu da unutmamak gerekir. Neyse… Yürümeye başlamamın üzerinden fazla geçmeden çok hoş ve bir o kadar da sade, çok ilginç bir kapının önünde durdum. Zaten daha ilerisi de yoktu. Başka bir yerden bir çıkış yolu ya da yeni bir koridor var mı diye ellerimle duvarı yokladım. Hiçbir şeye rastlayamadım. Çıkış yolu yoktu. Eğer içeride birileri yoksa ve bu odanın da içeriden başka bir çıkışı yoksa pencereden aşağı atlamanın bile planlarını yapabilirdim. Fena olmazdı aslında. Şöyle uzun bir kuşbakışının ardından kollarımı açarak aşağı yavaş bir iniş yapabilirim. Ne hayal değil mi? Gerçek olmasını dilerdim doğrusu. Rüya ülkesinden acı gerçeklere geri dönelim. İçeriden birtakım sesler duymaya başlamıştım. Küçük bir kızın uzun çığlıkları ve tahminimce etrafa fırlatılan birkaç eşyanın yerler ile duvarlara çarpan sesleri geliyordu. Bu kapı duvarlardan çok daha kalındı. Hâlbuki çok zarif ve narin görünüyordu. Kızı daha rahat duyabilmek için kulağımı kapıya yaslayıp, ellerimi destek amaçlı iki yanına yerleştirdim. Kız öfkeden deliye dönmüş gibiydi.

“Nasıl bulamazsınız?” ardından bir çığlık daha, “Bahse girerim bu Armos’un işi.” Ve yere düşen bir şeyler daha. Tahmin yürütmek gerekirse, kitaplar.
“Allen biraz sakin ol.” Aman tanrım. O ne güzel ses öyle. Çok ince, peri sesi gibi yumuşacık, sakinleştirici, rahatlatıcı… Eminim herkes isteklerine boyun eğiyordur. Böyle bir sese kim karşı koyabilir ki? Çok asil bir o kadar da ciddi… “Bizler de elimizden geldiğince yardım etmeye çalışıyoruz.” Birkaç kişi olmalıydılar.
“Allen böyleyse majestelerini tahmin bile etmek istemiyorum.” Fısıltıya benzer bu sesin sahibi önceden duyduğu adama aitti, Neil. Fakat şimdiki sesi daha çocuksu çıkıyordu. On altı ila yirmi iki yaş arası gibi.
“Ne dedin sen?” Allen denilen kızın öfkesi iyice artmıştı. Kontrolden çıkıyor gibi görünüyordu. Zavallı, zavallı Neil. Bu kız bu kadar öfkeliyken onun yanında olmak çok zor olmalıydı. Fakat bir dolu çocuk burada ne arıyor olabilirdi? Böyle gizli bir odada… Önemli kişiler olmalıydılar.
“Sakin ol bir tanem.” Önceki kız kadar güzel bir sesi vardı. Sadece tarzları farklıydı ve bu kız diğerinden bir hayli küçüktü. “Neil?” Neil’e yönelerek konuşmaya başlamıştı. “Sanırım, majesteleri derken Ejder krallığından, Lion’dan bahsediyordun. Yanılıyor muyum?” Tam Neil konuşacakken devam etti. “Veya bahsettiğin Athentin ve İmmaculadan mıydı?” çok tatlı bir sesi vardı. En fazla on bir yaşındaydı. Belki daha da küçük…
Neil, “Evet, Lion’dan bahsediyordum. Herhalde çoktan Ejder krallıklarının yarısı yerle bir etmiştir.” Dedi hafif kıkırdayarak. “Athentin’in de çok heyecanlandığına eminim fakat tahminlerim doğrultusunda o bu işlerden biraz uzak duracak gibime geliyor. Tabii ki arayışa katılması için görevliler gönderecektir, efendim.” Son kelimenin ardından küçük kız darıldığını belli eden bir şekilde üfledi.
Neil derin nefes alıp verdi, “Serafine,”
“Teşekkür ederim.” Dedi memnuniyetle adının Serafine olduğunu öğrendiğin küçük kız.
“Of! Tamam, yeter bu kadar konuştuğunuz,” Bu Allen olmalıydı. “Sakinleşmem lazım.” Bence de. Belli ki başka biri de benle aynı fikirdeydi.
“Lütfen… Lütfen biri onu durdursun. Zaten geçen yaz çalışma odamı parçaladı. Neden mi? … Alan sayesinde tabii ki… Şimdi de bunlar… Şato’mu yıkmadan biri onu durdursun. Önüne çıkan her şeyi mahvediyor.” Açıkçası bu her kimse, ona acımıştım. Yalvarır gibi konuşuyordu. Bir yandan da, sanki ses tonunda kendini acındırmak isteyen küçük bir çocuğun dokunuşu vardı. Bu sözlerin ardından daha önce sesini duymadığım bir kızın kıkır-kıkır güldüğünü duydum. Bu odada kaç kişi vardı? Allen olduğunu tahmin ettiğim bir kızın aniden kapıyı açmasıyla gözlerim fal taşı gibi açıldı. Tam karşısında duruyordum fakat o bana bakmıyordu. Donup kalmıştım. Şimdi ne olacaktı? Bu sorunun yanıtını az sonra öğrendim… Hiçbir şey.

Bir anda geri gitmeye başladım. Hani filmlerde olur ya film bittikten sonra sevdiğin bir yeri görmek için filmi geriye sararsın. Aynen öyle. Fakat ayaklarımı hiç kıpırdatmıyordum. İlk önce duvar sonra teker-teker geçtiğim odalar ve en sonunda da ilk andaki bulunduğum oda. Saniyeler içerisinde geri dönmüştüm. Ayaklarımı kımıldatmıyor, öylece duruyordum. Bedenimi kontrol etmiyordum. Bedenim bana karşı gelerek yatağa yatmamı sağladı. En son gördüğüm şey bana sinirli, dik-dik bakan o güzel kuştu. Sonra her şey karardı.


*Renklendirmelerle uğraşmadım, çok uzun sürüyor. Değiştirseniz iyi olur. Eğer gerekli ise daha sonra tekrar düzeltebilirim.