Başka bir karakterimle yaptığım rp olup bütünüyle bana aittir.
Can acıtacak kadar soğuk olan havadan kopup gelen bir rüzgâr açık bırakılmış pencereden usulca süzülüp genç kızın bedenine çarparak odaya yayıldı. Davetsiz misafirin soğuğuyla titreyen Deborah azalan uykusunun tamamen yitip gitmesiyle gözlerini araladı ve karanlık tavana baktı istemsizce. Derin nefes seslerinin arasında hala tam olarak kendine gelebilmiş sayılmazdı. Son birkaç aydır, satmak isteyip de satamadığı mücevherin yakınında uyuduğu her gece biri ona uyanmasını emretmiş gibi uykusu bölünüyordu. Elinde olsa rüzgârın savurduğu yorganına daha sıkı sarılıp gözlerini yeniden kapayacaktı, fakat gördüğü rüyanın etkisinin geçmesi kaybolan uykunun geri dönmesi kadar zordu. Uzaktan gelen ve boğuk bir iniltiyi andıran saatin sesiyle kalkması gerektiğini hissederek parmaklarıyla ranzanın trabzanına tutunarak yatağından yavaşça doğruldu. Arkadaşları bir ölü kadar hareketsizce yatıyorlardı yataklarında. Onların uyanmamasına dikkat ederek merdivene uzandı ve zarif bir hareketle aşağı atladı. Parmak uçlarına indiğinde burkulan bileğinin verdiği acı büyük bir haykırma isteği yaratmıştı içinde, kendini kontrol etmesi gerektiğini bilen kız susmak üzere dudaklarını ısırarak acıya katlandı sessizliği çığlığıyla delip geçmemek için. Ağzına gelen kan tadına rağmen direndi, ranzanın altına uzanıp eski elmas tacı eline aldı. Ona tekrar dokunmak istemese de içine saplandığı lanet onda bu alışkanlığı bırakmıştı. Yasak olana tekrar sahip çıkmak… Zihni sihrin etkisiyle dış dünyadan soyutlanırken hatırlayamadığı rüyasının bir benzerini tekrar gördü. Bu kez daha keskin ve daha gerçekti imgeler.
Asırlar öncesinden kopup gelen yıpranmış bir anı daha. Kendisine ait olmayan, ama öyleymiş gibi hissetmesine yol açan benzerlikler. Sanki önceden yaşamış da sonra başka birinin bedenine girmiş gibi. Yine de pek tanıdık sayılmazdı görüntüler. Lime lime edilmiş bir hatıra defterinden koparak ele geçirilmişlerdi. Solmuş yazılar yerine resimler ve kulak tırmalayan sesler vardı içinde. Bir asrın ve yarım asrın birleşiminin geçmişinin içine sürüklenmişti. Soğuk bir sonbahar günüydü, onun bir parçasıydı tarih, Aralık ayının 14’ünün havası hem soğuk hem de kasvetliydi. Yine inliyordu saat kulesi, ya da gerçeğiyle saat çalıyordu çırpınarak. Yanında beliren kişiye bakma gereksinimi duyarak başını hafifçe çevirdi. Lorraine donuk bakışlarını saat kulesinden ayırmadı. İki ayrı parçanın bir araya gelmesiyle buluşmuşlardı sanki, yırtılmış fotoğraf birleştirilerek düzeltilmişti. Ayakları yerden kesilip yükselirken uçmadığını fark etti. Kulenin tepesine doğru yönelmiş ve saatin içine girdiği andan itibaren yeniden normal zamanına dönmüştü. Kâbusunun kısa bir süreliğine de olsa sonlandığını anladığında başka birinin düşüncesinin kendine yönelmişti. *Saat kulesine gitmeliyim…*
Ravenclaw Kulesinin merdivenlerinden inmek uzun sürdüğü kadar yorucuydu da. Koşar adımlarla merdivenlerden inmeye başladığında yuvarlanarak aşağı indiği ilk gün geldi aklına. Belki hızlı bir inme yöntemi sayılabilirdi ancak son basamakta bitip yere düştüğünde yürüyemeyecek kadar yaralanıp revire görülmek ve öncelikle bulunmak çok zordu. Çıplak ayakları kayarcasına zeminin üzerinden geçerken merdivenlerin bittiğini ve çimenlere fırladığı hissetti. Yeniden çukurlarla ve tümseklerle donatılmış zemine ulaştığında tacı bir kraliçe edasıyla dağılmış saçlarının üzerine oturttu ve asil bir ifade yerleştirdiği yüzüne uygun zarif adımlarla indiği merdivenlerle aynı sayıda merdiven çıktı. Siyah tuğlaların sarsılıp aralarındaki toz dışarı çıktığında gece yürüyüşüne başladığı zamanın arasından tam bir saat geçmişti. Neredeyse şafağın başlangıcına yaklaşırken saat kulesinin tepesine ulaşan Deborah ipek geceliğinin kirlenmesine aldırmadan durdu. Lanet yeniden baş göstererek geçmişi geleceğe kitlemiş, zamanın bilinmeyen bir kesitine hapsetmişti iki kızı. İçeride tek başına olmadığı irkilerek fark eden genç cadı aynı zihninde belirmiş tablodaki gibi Lorraine’nin birkaç adım ötede olduğunu gördü. Yalnız bu kez ayakta değildi, yere çökmüş ve dizlerini kavramış bir vaziyette hafifçe sallanıyordu. İçinde bulunduğu çaresizliğe acırken onları buraya getiren anının sahibinin düşüncelerini tekrar duydu. *Ona yüzüğünü havaya fırlatmasını ve bir asaya dönüşmesini dilemesini söylemeliyim…* Sıkıca kenetlediği dudakları hafifçe aralandı, sonra kendine ait olmayan kadifemsi kısık ses tonu yayıldı içeri. ‘Buraya neden geldin Lorraine?’ İtaatkâr havası bozulmuş, kendi kontrolünü sağlayarak zihnini saran düşünceyi uzaklaştırmayı başarmıştı. Altı ay dinlediği ve ne derse desin boyun eğdiği ses yok olurken lanetin son aşamasına geldiğinden henüz habersizdi. Ya sonsuza dek zamanın içinde sıkışıp hizmet edecek, ya da laneti durdurmayı başarıp Lorraine ile birlikte taç ve diğer eşyayı büyü kullanmadan ortadan kaldıracaklardı…
Konu: Liliana Morgan 
C.tesi Ekim 10, 2009 10:48 am
